Η ζωή στους βράχους

Εμφύλιος: οι Γυναίκες πάνε στο βουνό, στο Δημοκρατικό Στρατό, αλλά και στις εξορίες.
Μετά την υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας οργανώθηκαν οι παρακρατικοί, οι συνεργάτες των Γερμανών και άρχισε το κυνηγητό των Αντιστασιακών. Από τις Γυναίκες, άλλες πρόλαβαν και πήγαν στο βουνό και άλλες συνελήφθησαν. Όλες γιατί ήταν αντιστασιακές. Σε όσες, από αυτές που συνέλαβαν, τα στρατοδικεία δε μπόρεσαν να στοιχειοθετήσουν κατηγορία (σε ισόβια ή εκτέλεση), τις έστειλαν εξορία: Χίος – Τρίκερι – Μακρόνησος. 

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΠΟΥ ΔΕΧΟΝΤΑΙ ΕΠΙΘΕΣΗ

Στις 13 Μαρτίου, κατά τις πρώτες πρωινές ώρες, υπήρξε ένα νέο κύμα καταστολής καταλήψεων και αυτοοργανωμένων χώρων. Πραγματοποιήθηκε επίθεση σε 2 καταλήψεις στην Αθήνα, τη Βίλα Ζωγράφου και την Κατάληψη στέγης προσφύγων της οδού Αλκιβιάδου, αλλά και στo αυτοδιαχειριζόμενο στέκι στο Αγρίνιο.

Κατά την εισβολή στη Βίλα Ζωγράφου συλλαμβάνονται 7 σύντροφοι/ισσες, οι οποίοι αναλαμβάνουν την πολιτική ευθύνη της κατάληψης, ενώ στην περίπτωση της Κατάληψης στην οδό Αλκιβιάδου συλλαμβάνονται 127 πρόσφυγες οι οποίοι/ες αρχικά οδηγούνται στα κρατητήρια της Πέτρου Ράλλη όπου παραμένουν πολλές ώρες και έπειτα εγκαταλείπονται τα μεσάνυχτα στην Ομόνοια. Στην περίπτωση του Αυτοδιαχειριζόμενου Στεκιού στο Αγρίνιο οι μπάτσοι μαζί με δικαστικούς παραβίασαν το χώρο σπάζοντας κλειδαριές και προκαλώντας υλικές φθορές στο χώρο, ενώ κλάπηκαν και 600 ευρώ από το ταμείο του στεκιού. Λίγες ώρες αργότερα ο χώρος ανακαταλήφθηκε από συντρόφους/ισσες.

Η αριστερή κυβέρνηση με τις κατασταλτικές δυνάμεις της επιτίθενται συστηματικά σε χώρους αλληλεγγύης και ελευθερίας. Με τις βίαιες πρακτικές της δείχνει συνεχώς το φιλανθρωπικό και ανθρωπιστικό προσωπείο της –που δεν έχει καμία διαφορά από τους δεξιούς προκατόχους της. Στηριζόμενη σε ιδιοκτησιακά καθεστώτα και δήθεν προθέσεις καλύτερων συνθηκών διαβίωσης, στοιβάζει τις ζωές ανθρώπων σε κέντρα κράτησης και σε μπουντρούμια.

Ο κόσμος του αγώνα έχει να αντιμετωπίσει μια συνολική επιχείρηση καταστολής, βασισμένη σε διαφορετική ρητορική κάθε φορά. Μια επιχείρηση που η κυβέρνηση της «πρώτης φοράς αριστερά» έχει αρχίσει εδώ και καιρό. (βλέπε εκκενώσεις  καταλήψεων στη Θεσσαλονίκη πριν μερικούς μήνες, καθώς και το Ανοιχτό 3ο στη Σύρο στις 17 Φλεβάρη)

Οι καταλήψεις και οι αυτοοργανωμένοι χώροι αποτελούσαν πάντα στόχο του κράτους, ως κέντρα αντίστασης, αλληλεγγύης και αντισυμβατικότητας, γι’αυτό και καταστέλλονται με οποιοδήποτε μέσο.

Οι χώροι αυτοί αποτελούν εστίες αντεπίθεσης, εστίες πολιτικής ζύμωσης και έκφρασης ως απάντηση στην εξαθλίωση της σημερινής πραγματικότητας. Δομές που αναδεικνύουν και εξελίσσουν τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, σ’έναν κόσμο εκμετάλλευσης και υποταγής.

Για μας πρώτα και κύρια τα στέκια και οι καταλήψεις μας είναι σχέσεις και όχι ντουβάρια. Σχέσεις ανταγωνιστικές προ το υπάρχον, σχέσεις που η κυριαρχία δεν θα καταλάβει ποτέ. Όσες επιθέσεις και να δεχτούν οι χώροι μας είτε προέρχονται από κρατικές και παρακρατικές συμμορίες, είτε από αντικινηματικούς τραμπούκους ποτέ δεν θα καταφέρουν να τις καταστείλουν.

Πάντα με όπλο την αλληλεγγύη θα απαντάμε σε όποιον στέκεται εμπόδιο στον αγώνα για μια κοινωνία  αυτοοργάνωσης, ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας.